Granica Rajković radi u Kliničkom centru Crne Gore (KCCG) od 1980. godine. Počela je prvenstveno kao zdravstveni radnik, a posljednjih 30 godina obavlja poslove socijalnog radnika. Socijalni radnici pomažu ljudima u savladavanju i prevenciji društvenih nedaća. Do njih može doći zbog zdravstvenih i porodičnih problema, siromaštva, nezaposlenosti, bolesti zavisnosti, zbog elementarnih nepogoda i slično. Nastoje direktnim savjetovanjem i konkretnim informisanjem pomoći porodicama i pojedincima da prepoznaju svoje prave probleme, razmotre moguća rješenja te da prvo sopstvenim snagama, odnosno mogućnostima, izađu s njima na kraj.
U početku se socijalna zaštita odnosila na osobe u stanju socijalne potrebe, da bi krajem XIX vijeka bio prepoznat kao važan segment u zdravstvenom sistemu. Prema dostupnim podacima prva socijalna radnica u bolnici zaposlena je 1895. godine je u Londonu, što je ujedno i prvi takav slučaj u zdravstvenom sistemu Evrope.
“Socijalni rad u zdravstvenom sistemu važan je segment formalnog sistema podrške, kako za same korisnike usluga zdravstvenog sistema tako i za članove njihovih porodica. U pitanju je širok spektar uloga i poslovnih aktivnosti koje obavljamo u svakodnevnom radu: razgovor i informisanje, savjetovanje, učestvovanje u kriznim intervencijama, učestvovanje u radu konzilijuma, kao i preduzimanje hitnih nezdravstvenih intervencija, individualni i grupni rad sa pacijentima, te saradnja sa lokalnom zajednicom i nadležnim institucijama”, objašnjava Granica Rajković socijalna radnica KCCG.
Rajković kaže da savremena medicinska praksa počiva na temeljima timskog rada, te da je holistički orjentisana tako da, osim medicinske orjentacije, obuhvata i psihološku i socijalnu dimenziju.
Ona takođe ističe da su u početku socijalni radnici u zdravstvenim ustnovama bili angažovani samo za rad sa psihijatrijskim pacijentima. Međutim, danas se njihova djelatnost proširila i na ostale segmente zdravstvenog sistema, odnosno na rad u domovima zdravlja i bolnicama.
“Zbog prirode psihičkih bolesti, koje ne utiču samo na život pacijenta, već se odražavaju i na njegovu porodicu i okruženje, najviše je socijalnih radnika bilo zaposleno u bolnicama na psihijatrijskim odjeljenjima”, pojašnjava Rajković i navodi da je danas situacija drugačija i da su uključeni u rad sa svim populacijama.
Nakon što ljekari uzmu anamnestičke podatke pacijentu, procijenje da je potrebno, uključuje se socijalni radnik koji na osnovu socijalne anamneze koju dobija iz razgovora sa pacijentom i članovima porodice, sprovodi aktivnosti koje se odnose na prevazilaženje postojećih problema, te na osnovu prikupljenih podataka o porodičnim i kulturološkim faktorima često prevenira neke bolesti ili stanja koje su uslovljene ovim faktorima.
“Zbrinjavanje ostavljene djece bilo odmah nakon rođenja ili bolničkog liječenja a sve zbog, uglavnom zbog socio-ekomomskog statusa i izostanka podrške porodice u ovim slučajevima, predstavlja najteži i najzahtjevniji dio posla, a koji u slučajevima pozitivnog ishoda, daje smisao mom angažmanu i veliko zadovoljstvo”, ističe Rajković.
“Zbog specifičnosti zanimanja, osim što je profesionalno zahtjevna i stresna, emotivno troši socijalnog radnika”, naglašava Rajković.
“Smatram da je potrebno poboljšati položaj i uslove rada socijalnih radnika u zdravstvenom sistemu jer je naš rad često marginalizovan. Takođe smatram da treba unaprijediti i reorganizovati Centre za socijalni rad koji značajno utiču i na rad socijalnih radnika u zdravstvenim ustanovama, unaprijediti međuinstitucijalnu saradnju (Centri za socijalni rad, zdravstvene ustanove, Uprava policije i sl.), a posebno jačanje profesionalizacije socijalnog rada i povećanje broja izvršilaca u zdravstvenom sistemu kao i tehnička i organizaciona unaprjeđenja”, zaključuje Rajković.
